A Gaivota chorona é unha pequena gaivota, cunha lonxitude de entre 35 e 39 cm e unha envergadura de ata 105 cm. É facilmente recoñecible durante a tempada de cría pola súa cabeza de cor negra ou marrón escuro, que contrasta co seu corpo branco e as ás grises, con puntas negras. Fóra da época de cría, a súa cabeza volve branca cunha pequena mancha escura preto dos ollos, o que lle dá un aspecto máis suave. Esta gaivota é común nunha variedade de hábitats, incluíndo costas, lagos, ríos, marismas e estanques, e adoita atoparse en áreas urbanas onde busca alimento.

A Gaivota chorona é oportunista na súa alimentación, consumindo unha ampla gama de alimentos. A súa dieta inclúe peixes, invertebrados acuáticos, insectos e pequenos crustáceos. Tamén se alimenta de refugallos humanos, o que lle permitiu prosperar en contornos urbanizados. É común vela alimentándose en vertedoiros, portos e praias, onde mostra un comportamento sociable e a miúdo ruidoso, especialmente cando compite por comida con outras gaivotas.

Durante a tempada de cría, a Gaivota chorona aniña en colonias, a miúdo en illas, marismas ou zonas próximas á auga. Constrúe o seu niño no chan, utilizando herba, xuncos e outros materiais vexetais, o que lle proporciona unha base estable para protexer os ovos. A femia pon de 2 a 3 ovos de cor marrón claro con manchas escuras, que son incubados por ambos pais durante uns 23 a 26 días. Os poliños, ao nacer, son nidífugos e abandonan o niño pouco despois de eclosionar para seguir aos pais, aínda que continúan dependendo deles para a alimentación durante as primeiras semanas de vida.

A Gaivota chorona é unha especie moi social, e pódese ver interactuando activamente con outros individuos da súa especie, xa sexa no aire ou na auga. O seu comportamento ruidoso, con chamadas agudas e repetitivas, é especialmente notable nas colonias de cría, onde as aves compiten polo espazo e protexen os seus niños dos intrusos.

En canto á súa migración, é unha especie parcialmente migratoria. As poboacións do norte de Europa adoitan migrar cara ao sur durante o inverno, chegando ata o Mediterráneo, o norte de África e o suroeste de Asia, mentres que algunhas poboacións do sur permanecen residentes durante todo o ano.

Aínda que enfronte cambios no hábitat e presión humana, a Gaivota chorona mostrou unha notable capacidade de adaptación, prosperando tanto en contornos naturais como urbanizados. É unha das gaivotas máis comúns en Europa e Asia, e a súa presenza en grandes bandadas durante o inverno é unha vista habitual en corpos de auga e costas.