O Bilurico das rochas é unha pequena ave limícola que mide entre 18 e 21 cm de lonxitude, cunha envergadura de ata 38 cm. O seu plumaxe é marrón na parte superior e branco na parte inferior, o que lle proporciona un bo camuflaxe nas beiras de ríos, lagos e esteiros, onde pasa a maior parte do seu tempo. O seu aspecto sinxelo, combinado co seu pequeno tamaño, fáino fácil de identificar, especialmente polo seu comportamento distintivo e nervioso mentres se despraza rapidamente ao longo das beiras. O Bilurico das rochas aliméntase de diversos insectos, pequenos crustáceos e moluscos que atopa nas zonas húmidas e lameiras próximas á auga. A miúdo pódese observar picoteando o chan na procura de alimento mentres realiza rápidos movementos cara adiante e cara atrás, acompañados de constantes sacudidas do corpo e da cola. Este comportamento nervioso, xunto co seu voo baixo e rápido preto da auga, convérteno nunha das aves máis características das beiras dos corpos de auga. O niño do Bilurico das rochas é unha simple depresión no chan, xeralmente agochada entre a vexetación próxima á auga, o que axuda a protexer os ovos dos depredadores. A femia pon de 4 a 5 ovos de cor marrón claro con manchas escuras, que son incubados durante uns 21 a 23 días. Ambos proxenitores participan na incubación e no coidado dos poliños, que son nidífugos e comezan a moverse e alimentarse por si mesmos pouco despois de nacer, aínda que permanecen baixo a vixilancia dos adultos. O Bilurico das rochas é unha especie migratoria, que se reproduce en Europa e Asia durante a primavera e o verán, e migra cara ao sur de Europa, África e Asia para pasar o inverno. Durante a migración, percorre grandes distancias e pode atoparse nunha ampla variedade de hábitats acuáticos, incluíndo esteiros, lagoas, ríos e costas. O seu voo é rápido e directo, con batidas de ás rápidas e un característico zigzagueo preto da auga antes de pousarse nas beiras. Unha das características máis distintivas do Bilurico das rochas é a súa chamada aguda e repetitiva, un “pip-pip-pip” que adoita emitir cando se sente ameazado ou ao iniciar o voo. Este son faino facilmente identificable, mesmo cando non é visible. Aínda que é unha especie común, a perda de hábitat, especialmente nas zonas de invernada, representa unha ameaza para algunhas poboacións. Con todo, a súa adaptabilidade a diferentes tipos de corpos de auga e a súa capacidade para atopar alimento nunha ampla gama de contornos mantivérono como unha das aves limícolas máis exitosas na súa área de distribución.