O Peto verde é un paxaro carpinteiro de tamaño mediano, que mide entre 30 e 36 cm de lonxitude. É facilmente recoñecible polo seu plumaxe verde no dorso e ás, cunha característica mancha vermella na parte superior da cabeza. A súa gorxa e meixelas son de cor branca, mentres que a súa cara presenta unha máscara negra arredor dos ollos. Ademais, os machos teñen unha pequena franxa vermella no bigotiño. Este vistoso paxaro habita en diversos ambientes arborados, como bosques, parques e áreas rurais con árbores dispersos.

O Peto verde é un especialista en alimentarse de formigas, sendo un dos poucos paxaros carpinteiros que busca o seu alimento principalmente no chan. Utiliza o seu longo e forte peteiro para escavar en troncos caídos e no chan, buscando niños de formigas e larvas. A súa lingua é longa e pegaxosa, adaptada para extraer as formigas e outros invertebrados das gretas.

Aniña en cavidades que el mesmo excava nos troncos das árbores, a miúdo en zonas arboradas antigas ou parques. A femia pon entre 5 e 7 ovos brancos, que son incubados por ambos proxenitores durante aproximadamente 14 a 17 días. Tras a eclosión, os poliños permanecen no niño durante unhas tres semanas, alimentados polos dous pais.

O Peto verde é coñecido polo seu chamado distintivo, que soa como unha risa resonante e repetitiva, audible a grandes distancias no seu contorno natural. Este chamado emprégase para marcar o seu territorio e como forma de comunicación coa súa parella. O seu voo caracterízase por un movemento ondulante, alternando batidas de ás con planeos.

É unha especie sedentaria na maior parte de Europa, polo que non realiza migracións significativas. A súa presenza é constante durante todo o ano e, aínda que pode ser esquivo e difícil de ver, o seu característico chamado a miúdo delata a súa presenza. A pesar da presión sobre os seus hábitats, o Peto verde segue sendo relativamente común en moitas áreas, onde contribúe á biodiversidade do ecosistema forestal.