O Miñato común é unha das rapaces máis comúns e estendidas de Europa, cunha lonxitude de entre 48 e 58 cm e unha envergadura que pode acadar os 135 cm. Esta rapaz robusta é famosa pola súa notable variabilidade no plumaxe, que vai desde un marrón escuro ata tons case brancos, con diversos patróns de manchas no peito e no ventre. Tal variación no plumaxe adoita confundir aos observadores, pero a súa silueta de ás anchas e cola redondeada é distintiva.

O Miñato común é moi adaptable e atópase tanto en áreas abertas, como pasteiros e campos de cultivo, como en bosques e outeiros. A súa dieta é igualmente diversa: caza pequenos mamíferos como ratos e toupiñas, aves pequenas, réptiles e mesmo insectos. En ocasións, tamén se alimenta de carroña cando as oportunidades de caza son escasas. O seu método de caza máis común é voar en círculos a gran altura, utilizando a súa aguda visión para localizar presas no chan. Con todo, tamén pode cazar desde un pousadoiro, lanzándose en picado cando detecta un obxectivo.

Durante a tempada de cría, o Miñato común constrúe un niño grande e resistente en árbores altas ou cantís. O niño está feito de ramas, e os proxenitores adoitan engadir herba e follas como revestimento interior. A femia pon de 2 a 4 ovos que son incubados por ambos pais durante uns 33 a 35 días. Tras a eclosión, os poliños son alimentados por ambos adultos e permanecen no niño durante aproximadamente 50 a 55 días antes de aventurarse a voar.

O Miñato común é unha especie parcialmente migratoria. Nas rexións máis frías do norte e leste da súa área de distribución, estas aves migran cara ao sur no inverno, mentres que nas zonas máis tépedas son residentes durante todo o ano. Adoitan verse pousados en postes, valados ou árbores, observando pacientemente o chan na procura de movemento.

Esta especie é sumamente adaptable e prospera nunha ampla variedade de hábitats, desde campos abertos ata montañas arboradas. Aínda que historicamente foi perseguido pola caza e o uso de pesticidas, as súas poboacións mostraron unha recuperación considerable en moitas rexións, e agora é unha das rapaces máis comúns e exitosas en Europa. O seu voo circular e o seu característico chiado, que a miúdo se escoita antes de que a ave sexa visible, convérteno nunha presenza habitual no ceo.